Blaise Pascal

Blaise Pascal naceu en Francia o 19 d Xullo de 1963, foi un físico, matemático e filósofo relixioso. A unidade do Pascal, que é da que imos falar, chámase así en honor a este físico.

O pascal é a unidade de presión do Sistema Internacional de Unidades. Defínese como a presión que exerce unha fuerza de un Newton sobre unha superficie de un metro cuadrado normal a la misma.

1 pascal (Pa) = 1 N/m2 = 1 J/m3 = 1 kg·m–1·s–2

SUBUNIDADES

• Kilopascal: É unha unidade de presión que equivale a 1000 pascales.

• Hectopascal: É unha unidade de presión que equivale a 100 pascales. Úsase pola súa equivalendia co milibar, que era unha unidade usada antiguamente antes do Sistema Internacional de Unidades.

• Megapascal: Úsase para grandes presións, normalmente en pouca superficie.

Blaise Pascal tambén enunciou unha lei denominada lei de Pascal que resúmese na frase: «o incremento de presión aplicado a unha superficie dun fluído incompresible (líquido), contido nun recipiente indeformable, se transmite co mesmo valor a cada unha das partes do mesmo».

Pode comprobarse utilizando unha esfera hueca perforada en en diferentes lugares e provista dun émbolo. Ó chear a esfera con auga e exercer presión sobre ela co émbolo, obsérvase que a auga sae por tódolos buracos coa mesma presión.

Blaise Pascal morreu en París, Francia o 19 de Agosto de 1662.

Johannes Kepler

Johannes Kepler naceu en Alemaña o 27 de Decembro do ano 1571, foi un gran astrónomo e matemático, coñecido sobretodo polas súas leis sobre o movemento dos planetas sobre a súa órbita aredor do sol. Foi unha persoa moi importante na revolución científica.

Nun principio Kepler considerou que o movemento dos planetas debía cumplir as leis pitagóricas da armonía, coñecida como a música ou a armonía das esferas celestes. Intentou demostrar que as distancias dos planetas ó sol viñan dadas por esferas no interior de poliedros perfectos, anidadas sucesivamente unhas no interior das outras. Na esfera interior estaba Mercurio mentras que os outros cinco planetas, Venus, Tierra, Marte, Júpiter e Saturno, estarían situados no interios dos cinco sólidos platónicos correspondentes ós cinco elementos clásicos.

Cando Kepler estivo con Tycho foille imposible acceder os datos dos movementos dos planetas porque Tycho non lle daba esa información. Cando Tycho morreu, Kepler conseguiu acceder ós datos das órbitas dos planetas que durante anos fóronse recolectando. Mediante esos datod Kepler puido ir deducindo as órbitas reales dos planetas.

As tres leis de Kepler:

• Os planetas teñen movementos elípticos aredor do Sol, estando este situado nun dos focos da elipse.


• Os planetas durante o seu recorrido pola elipse, barren áreas iguales no mesmo tempo.


• O cuadrado dos períodos dos planetas é proporcional ó cubo da distancia medio ó Sol.

A estrela de Kepler:

O 17 de Octubre de 1904 viu unha supernova na nosa propia Galaxia, a Vía Láctea á que máis tarde chamaria estrela de Kepler. Inspirado no traballo de Tycho, Kepler fixo un estudio detallado da súa aparición. A estrela puido ser observada durante 18 meses despois da súa aparición. Encóntrase a tan sólo 13000 anos luz de nós. Ningunha supernova anterior fio observada en tempos históricos dentro da nosa propia galaxia. Dado o brillo da estrela hoxe en día crése que é unha supernova de tipo 1.

Isto é todo sobre Johannes Kepler.

Actualizou:

Antía Álvarez Formigo

AS FORZAS

Bueno en esta actualización falaremos dos diferentes tipos de forzas.

Para comezar hai que dicir que dependendo do tipo de interacción que presenten os obxectos, establécense os diferentes tipos de forzas, sendo un importante obxectivo para os físicos a simplificación máxima das forzas existentes na natureza. Nese empeño lográronse clasificar en catro grandes grupos: As forzas nucleares, as forzas electromagnéticas, a forza débil e a forza gravitatoria.

1. As forzas nucleares: (interacción forte) Son as máis intensas, pero de moi corto alcance. Estas forzas son só de atracción e son as encargadas de manter unidas as partículas aue forman o núcleo atómico, de maneira que a súa itnensidade decae moi rapidamente coa distancia (menor da inversa da cuarta potencia).



2. As forzas electromagnéticas: Éstas forxas son as seguintes en intensidade, arredor de dous ordes de magnitudes inferiores. Son forzas de atracción ou de repulsión, dependendo de si as cargas eléctricas das partículas son do mesmo signo ou oposto. O seu módulo é directamente proporcional ás cargas, e inversamente proporcional ó cuadrado da distancia que as separa. éstas forzas son as responsables de manter unida a materia, átomos, moléculas.. e teóricamente de alcance infinito.
   
   (xerador de ondas electromagnéticas)



3. A forza débil: É a peor coñecida de todas elas, de recente descubrimento, pois se mostra na desintegración Beta dos núcleos radioactivos. é arredor de 12 ordes de magnitude (10 elevado a 12) menor que a interacción forte; o seu rango de operación é moi corto, cercano ós (18 elevado a -18 metros). Segúin a teoría electrodébil, que manten varios apoios experimentais, as forzas débiles e as electromagnéticas son só manifestación directas dunha misma forza denominada "electrodébil".




4. A forza gravitatoria: É a máis débil de todas, cerca de 40 ordes demagnitude (10 elevado a 40) menor que a interacción forte. Ten carácter universal, pois depende das masas dos corpos, de maneira directamente proporcional, e é inversamente proporcional ó cuadrado da distancia. O seu alcance teórico é ilimitado e tal vez os seus efectos máis sorprendentes refléxanse nas atraccións planetarias; o seu carácter e pois de atracción.

Ben, pois isto é todo

esperamos que os agradara :)

un bico!

actualizou: Antía Iglesas Iglesias ^^

Lei de Acción Reacción

Esta é unha das tres leis que descubriu Isaac Newton, estas tres leis están referidas ó movemento dos corpos. Nesta actualizacíon soamente imos falar con detalle da terceira.



A terceira lei de Newton explica as forzas de acción e reacción. Estas forzas exercense cando un corpo está en contacto cn outro corpo, estas forzas teñen o mesmo modulo e sentido, pero son opostas en dirección.


Para entendelo con maior facilidade, isto quere dicir que cando un corpo A exerce unha forza F sobre o corpo B, este tamben está a exercer forza iqual e oposta -F sobre o corpo A.


Chamase forza de acción á forza que é exercida por un primer corpo sobre outro, polo tanto denomínase forza d e reacción á que recibe a forza do primeiro corpo e reacciona con outra forza oposta.


Para que sexa mais doado imos poñer algúns exemplos:

• Cando se dispara unha arma de fogo, a forza do gas producido pola queima da pólvora, fai que a bala salga. De acordo con esta lei, a arma en si retrocede.
• 
  

O movimiento hacia adelante dun cohete ven da reacción do rápido chorro de gases quentes que saen da súa parte traseira

Isto é todo, despois destes exemplos esperamos que vos sexa máis doado de entender.

Actualizou:

Antía Álvarez Formigo

ROBERT HOOKE e os seus descubrimentos.

Nesta entrada imos falar de Robert Hooke e da súa "Lei da Elasticidade".
Tamén falaremos un pouco sobre algunhas curiosidades da súa vida.


Hooke naceu en Freshwater (illa de Wight) no 1635, e morreu en Londres no 1703.
Éste físico británico foi profesor de xeometría en "Gresham College" e membro da "Royal Society", foi tamén un científico de extraordinaria creatividade e talento. A súa aportación á física máis coñecida é a "Lei da Elasticidade", que na actualidade leva o seu nome e descubriuna no 1670.


...........

O concepto básico desta lei é que a deformación que sufre un material é proporcional á forza aplicada.





Isto podémolo esplicar desde modo..


Establécese que se un material é sometido desde os seus extremos a dúas forzas contrarias, a deformación do corpo sería proporcional ás tensións causantes. Polo tanto se a forza supera un valor dado, o corpo rómpese e non recupera a forma orixinal. Éste principio físico pode aplicarse a outros ámbitos do coñecemento humano, e non só ó da natureza.

Ésta lei comprende diferentes puntos.
primeiro temos a..

-Lei de Hooke para os resortes:

e a..

-Lei de Hooke en sólidos elásticos:

_____________________________

En canto a Hooke sobra dicir que foi unha persoa moi influyente dentro do mundo da física. E para demostralo imos dictar unhas cantas curiosidades del.

• A curiosidade que máis me chama a tención é que Hooke formulou a Ley da gravitación Universal antes que Newton, só que éste foi a que a enunciou de forma definitiva.


• Outra é que foi tamén o primeiro en observar o fenómeno da "disfracción" e en apuntar a natureza ondulatoria da luz.


• Como axudante de Boyle, construíu para él a bomba neumática que utilizou nos seus experimentos cos gases.


• Entre os seus moitos inventos, se atopa o resorte espiral usado nos reloxos.Moitos dos seus descubrimentos publicáronse na obra Micrographia (1665).
  

Para rematar escribirei unha frase que lle dixo Newton a Hooke mediante unha carta hacia o ano 1675:

"Atópome subido a ombros de xigantes"

O significado da frase está bastante claro, e penso que todos aqueles que entren aquí el lexan isto entenderáno perfectamente; pero por se alguén non acaba de captar a idea, explicareino dun modo máis ou menos breve, e digo máis ou menos porque a explicación é moi larga, así que intentarei resumila para que se entenda facilmente.

..Newton encontrábase enzarzado con Hooke en polémicas epistolais acerca da Gravitación Universal. Hooke alcanzara naquela época importantes conclusións sobre a cuestión e atopábase en pleno intercambio ou competencia con Newton; non obstante, o futuro autor dos "Principia" (Newton) superaba ampliamente a Hooke no xenio matemático e se ben éste último chegaría hacia 1678 a propoñer a lei inversa do cadrado, a verdade é que xa non lle quedou máis remedio que resignarse ó futuro despliegue matemático de Newton e a acaparación por parte deste da gloria a ollos dos historiadores da Ciencia. O drama do gran científico que foi Hooke foi compartir país e siglo (espacio e tempo) con Isaac Newton.

___________________________

Ben, pois isto a sido todo por hoxe; esperamos que fora do voso agrado.

¡Ata a próxima!

aCtualizou: Antia Iglesias Iglesias :)

O gas da risa

O gas da risa, tamén chamado Óxido de dinitróxeno, Óxido de Nitróxeno (I) e Óxido Nitroso. Foi descuberto por Priestley no ano 1776. Este gas ten unha olor doce, é incoloro e é lixeiramente tóxico.






Pode chegar a provocar alucinacións, un estado eufórico e as veces pode chegar a causar perdas parciais da memoria humana.




Na súa elaboración hai que ter moito coidado e controlar as condixións da reacción, xa que existe o perigo de explisión. Xérase pola termólisis controlada do nitrato amónico ou pola reacción de amoníaco con ácido nítrico. Imos por esta reacción para que sexa máis doado de entender:

NH4NO3 -> 2 H2O + N2O

A súa presión de vapor é de 5080 kPa a 20ºC, a súa soubilidade en auga é de 1,305 l/l auga a 0ºC; 0,596 l/l auga a 25ºC.

Descubíronse as súas propiedades narcóticas no ano 1799 polo químico Humphry Davy que fixo experimentros co seu propio corpo. O primeiro dentista que usou este gas como sedativo nuha extracción dental foi Horace Wells en Hartford en 1844.







Incluso hoxe en día utilízase este gas mesturado co 30% de osíxeno como narcótico, mellorando a súa eficacia con outras sustancias .



A única vía de administración do óxido nitroso é pulmonar. A súa administración a 100% pode producir asfixia e morte. O seu mecanismo de acción consiste en chegar ó cerebro a través das vías respiratorias e disminuir a actividade normal das neuronas.








Actualizou:




Antía Álvarez Formigo

,,AS DROGAS E A SÚA RELACIÓN COA QUÍMICA..

..Hoxe falaremos das drogas e da súa relación coa química.

.

Cando falamos de drogas..non pensamos especialmente en que teñan algo que ver coa química..

pero en realidade..as drogas son substancias químicas,, e por iso imos dedicarnos nesta entrada a falar delas..

Para comezar temos que dicir que existen moitos tipos d drogas..

máis dos que vos imaxinades..

E cada ún deles ten as súas características especiais..

..

Algunhas drogas úsanse para aliviar dolores..que son as que utilizan os médicos nos hospitais..como por exemplo a morfina.

Éstas drogas chámanse analgésicos; e o seu funcionamento consiste en impedir que as señales nerviosas da fonte de dolor cheguen ata o cerebro.

E fano distorsionando o suficiente a forma da proteína como para bloquear a señal da dor.

..Despois desta pequena introducción no tema..imos falarvos un pouco dos medicamentos.

--Os medicamentos xenéricos..

*O máis curioso distos medicamentos é que o vocablo "xenérico" refírese ó nome do principio activo do medicamento, o que normalmente é unha abreviatura do nome químico. (Un exemplo.. o "acetaminofén", que é o nome xenérico do "N-acetil-para-hidroxianilina".)

[sentímoos..pero non podemos continuar por problemas coa páxina,,máis tarde o intentaremos..cando estes problemas se solucionen..]